Żyjący na przełomie III i IV wieku rzymski cesarz Konstancjusz, jak o tym pisze historyk Euzebiusz z Cezarei w dziele Życie Konstantyna, wpadł na niesamowity pomysł. Uczynił propozycję wszystkim oficerom pełniącym służbę na jego dworze, jak również urzędnikom posiadającym wyższą władzę. Przedstawił im następujący wybór: jeżeli złożą ofiary demonom, będzie im wolno pozostać z nim i nadal będą się mogli cieszyć posiadaniem dotychczasowych zaszczytów, a jeżeli tego nie uczynią, zostaną całkowicie oddaleni i odsunięci do niego. A zatem utracą swoją władzę, wpływy, posiadanie. Jedni się zgodzili, a inni odmówili, trwając przy swojej wierze, religii.

Kiedy więc rozdzielili się na dwie strony, wówczas władca odkrył swój zamiar, dotychczas trzymany w tajemnicy. Cesarz zrobił rzecz zaskakującą. Potępił tych, którzy się wyrzekli swojej wiary dla korzyści, a pochwalił tych, którzy zgodnie z sumieniem pozostali przy Bogu, ryzykując utratę wszystkiego. Oznajmił, że ci, którzy stali się zdrajcami Boga, nie są godni zaufania swego władcy, albowiem, jak będzie mógł dochować wierności jemu ten, kto okazał się niewdzięczny wobec potęgi wyższej. Odsunął te osoby. A do tych, którzy zaryzykowali wszystko w imię wierności Bogu, powiedział, że liczy na nich, że podobnie jak dali świadectwo prawdzie i dowiedli, że są godnymi sługami Boga, okażą tę samą wierność wobec swego władcy. Ustanowił ich strażnikami swej osoby i cesarstwa, mówiąc, że ma obowiązek traktować tych ludzi ze specjalnymi względami jak swych najbliższych i najbardziej wartościowych przyjaciół i domowników, a cenić ich więcej niż największe skarby.

Wiara widzi daleko. Dalej niż chwilowe korzyści. Dalej niż urzędy i stanowiska na kilka lat. Wzrok wiary patrzy także poza ziemskie życie. Dlatego człowiek, który posiada taki wzrok, jest w stanie zaryzykować korzyści, stanowiska i urzędy, wiedząc, że życie człowieka trwa dalej. Nie warto niszczyć swojego sumienia dla chwilowych korzyści.