W Adwencie sporo czasu spędzamy nad Jordanem. To tutaj Św. Jan wzywa nas byśmy postawili w naszym Ĺźyciu na Boga, który przychodzi, który jest juĹź blisko... w Jezusie Chrystusie. Wzywa do porzucenia lęku i beznadziei: „Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą. Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu! Ja cię wspomagam, mówi Pan, odkupiciel twój, Święty Izraela”(Iz 41,13-14). Woła, abyśmy wyszli z okopów.., Ĺźebyśmy zawalczyli o siebie, o to co najwaĹźniejsze w naszym Ĺźyciu, o nasze zbawienie, Ĺźebyśmy zaczęli Ĺźyć ofensywnie:„A od czasu Jana Chrzciciela aĹź dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je”(Mt 11,12).

Powiesz moĹźe: „Św. Jan, Jordan, pustynia – to historia, tyleĹź samo pięknie co i bezowocnie o niej rozmawiać, w końcu jaki to moĹźe mieć wpływ na moje Ĺźycie?”. MoĹźe mieć wpływ.

Zdarzyło mi się, nie raz, przeĹźywać poczucie bezsensu i niemoĹźności, zawsze wtedy spotykałem Proroka znad Jordanu. To był przyjaciel, znajomy, ktoś obcy, ktoś „przypadkowy”. Ostatnio był to ksiądz, który w kazaniu mówił o mankamentach wojny pozycyjnej, o tym, Ĺźe w okopach ginie najwięcej Ĺźołnierzy, bo najłatwiej wrogiej artylerii osiągnąć stały, nieruchomy cel... Rozumiesz teraz czemu Szatan chce więzić nas w okopach bezsensu i niemoĹźności?

Dzielę się z tobą, tym co stało się dla mnie pewną życiową mądrością: wybiegnij z okopu, naprzeciw nieprzyjaciela, zawsze wybiegaj...