Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnie­je Pan.

Tak naprawdę nie wiemy, czy do Pana Jezusa przyszło dwóch, trzech czy czterech mędrców.

Liczbę trzy otrzymujemy patrząc na trzy dary, które ofiarowali: złoto, kadzidło, mirra.

A może ich było czterech.

PoniewaĹź nie ma stuprocentowej pewności co do liczby, powstała legenda o czwartym królu.

OtóĹź czwarty król nie przybył z pozostałymi królami, poniewaĹź jego koń okulał.

Musiał go sprzedać i kupić sobie innego.

To trochę trwało i gdy dotarł do Betlejem, nie było już tam świętej rodziny.

Chciał w darze złożyć trzy drogocenne kamienie, ale gdzie szukać, co robić.

Zaczął rozpytywać i dowiedział się od pewnej kobiety, co się stało, jak to przyszli Ĺźołnierze i pozabijali wszystkich małych chłopców.

Ona też straciła jedynego synka.

Tej to kobiecie czwarty król ofiarował jeden ze swych drogich kamieni.

Dowiedział się, że jednej rodzinie udało się uciec do Egiptu.

Postanowił, że musi odnaleźć tę rodzinę.

Ruszył w drogę.

Po wielu tygodniach podróĹźy dotarł do Egiptu.

I znów zaczął pytać ludzi, czy nie znają jakiejś rodziny przybyłej ostatnio z Betlejem.

Mijały, miesiące i lata, a on wciąż szukał.

Był bardzo wytrwały w tym, co postanowił.

Spotkał wreszcie kogoś, kto mu powiedział, Ĺźe była wprawdzie rodzina z Betlejem, mąż, Ĺźona i synek – lecz juĹź dawno wróciła do Palestyny.

Opuszczając Egipt, w którym tyle lat stracił na poszukiwanie, zobaczył trędowatego człowieka, prawie nagiego.

Ów trędowaty prosił o wsparcie, aby mógł sobie kupić coś do okrycia.

Czwarty król dał mu drugi drogocenny kamień.

Pojechał do Jerozolimy, by rozpocząć kolejne poszukiwania.

Minęło już ponad 30 lat, odkąd wyruszył do Betlejem.

Po tylu latach nadal chciał spotkać i oddać pokłon Królowi świata, temu, którego zapowiadali prorocy, a którego przyjście potwierdziła gwiazda.

Wjeżdżając do Jerozolimy zobaczył rozwalający się domek, a w nim bardzo biednych ludzi.

Widział dzieci płaczące z głodu.

Tym ludziom dał ostatni drogocenny kamień.

I właśnie wtedy, gdy rozmawiał z nimi, cały świat ogarnęły ciemności, chociaż było prawie południe.

Czwarty król przeraził się i pomyślał: jestem zgubiony, straciłem Ĺźycie i nie odnalazłem tego, kogo szukałem.

Wówczas doszedł do niego głos – opowiada legenda – jakby z góry wznoszącej się za miastem:

Nie straciłeś swojego życia.

Ty mnie pocieszałeś, gdy byłem smutny.

Odziałeś mnie, gdy było mi zimno.

Dałeś mi jeść, gdy byłem głodny.

I padł król na kolana i zwrócił swą twarz w stronę góry, ku temu, którego szukał całe Ĺźycie i którego szczęśliwie odnalazł.

Spokojny mógł wrócić do swego domu.