Jest świad­kiem męczeństwa św. Szczepana. Na jego oczach ginie pierwszy wyznawca Chrystusa. I oto przed nim staje Chrystus z we­zwaniem:

Potrzebne Mi jest naczynie, w którym łaskę Ewangelii podałbym poganom.

Tym naczyniem staje się Paweł. Z taką konsekwencją, z jaką niszczył Kościół, teraz będzie cierpiał dla Kościoła. Jeżeli uważnie czytamy Dzieje Apostolskie, to łatwo zauważymy, w jakim stopniu Paweł jest zaangażowany w misyj­ne dzieło. Ileż on wycierpiał, ileż zniósł, ile pokonał trudności. Ile razy był biczowany, kamieniowany, bliski śmierci. Nigdy niczym się nie zrażał, do samego końca niósł poganom Ewan­gelię.

Z Piotrem prawdopodobnie spotkali się dwa razy. Raz w Jerozolimie i raz w Antiochii.

Chodzili innymi drogami, choć służyli temu samemu dziełu. Niemniej, te dwa serca, dwóch różnych ludzi, były wypełnione tą samą miłością.

Św. Piotr przez całe życie wyznaje: Panie, Ty wiesz, że miłuję Cię więcej aniżeli ci, aż do ostatniego momentu, do śmierci na Watykań­skim wzgórzu.

Św. Paweł zaś całe życie śpiewa wspaniały hymn: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, byłbym niczym".

Apostołowie ci odkryli, że tajemnica szczęścia, tajemnica wielkości chrześcijanina, polega na spot­kaniu z Chrystusem w duchu prawdziwej miłości.

Inaczej to spotkanie wyglądało u św. Piotra, a inaczej u św. Pawła. Ale jeden i drugi całkowicie umiłował Chrystusa. Te dwa serca stanowią fundament Kościoła.

Jeżeli chcemy do tego Kościoła należeć. Jeżeli chcemy kiedyś spotkać się ze św. Piotrem i św. Pawłem, to jest jeden warunek: trzeba odkryć, czym jest miłość Chrystusa. Jaki wpływ ma Jezus na moje życie? Na moje wybory, decyzje? Czy jest dla mnie kim bliskim? Czy znamy się tylko z widzenia?

Trzeba odpowiedzieć na pytanie, które Chrystus stawia dziś każdemu z nas:

Czy miłujesz Mnie więcej, aniżeli ci?

Trzeba odpowiedzieć tak, jak odpowiedział Paweł:

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.