Parafia GÄsiory

Wybierz kategorie:

JAK ROZMAWIAÄ Z DZIEÄMI... KIEDY INNI PRZEKLINAJÄ

Urocze kÄpielisko. RozkĹadamy siÄ do sĹonecznego relaksu, a do naszych uszu dochodzÄ rozmowy sÄsiadujÄcych z nami plaĹźowiczów. Rozmowy jak rozmowy, ale te przerywniki, tzw. przecinki, budzÄ w nas niesmak. Pozostaje dylemat: zwróciÄ uwagÄ czy nie? A jeĹli tak, to w jaki sposób?

W upalny wieczór otwieramy na oĹcieĹź okno na podwórze, a tu pod blokiem zebraĹo siÄ lokalne towarzystwo na szczere, wygĹaszane gromkim gĹosem, rozmowy z duĹźÄ dawkÄ ogólnie znanych przekleĹstw. RosnÄca irytacja podpowiada reakcjÄ na caĹy gĹos, z tekstem równie niewybrednym, jednak domykamy okno mimo skwaru i wyganiamy dzieci spaÄ. Jedno i drugie rozwiÄzanie wydaje siÄ niepedagogiczne. Czy jest jakieĹ trzecie wyjĹcie z tej sytuacji?

Zanim pojawi siÄ w domu problem przeklinania przez dzieci, mamy mnóstwo sytuacji, kiedy dzieci sÄ Ĺwiadkami przeklinania. Co wtedy robiÄ?

1. Komentarz

Nawet wobec bardzo maĹego dziecka moĹźna dyskretnie skomentowaÄ: "AleĹź ci panowie - to towarzystwo, te dziewczyny - nieelegancko rozmawiajÄ"; "Bardzo nie lubiÄ, jak ktoĹ tak rozmawia"; "Szkoda, Ĺźe sÄ osoby, które nie potrafiÄ bez brzydkich sĹów czegokolwiek powiedzieÄ". Dla starszych dzieci to waĹźna informacja: nie tylko mnie zwracana jest uwaga, jak mówiÄ, ale dotyczy to wszystkich.

2. Kontakt wzrokowy

JeĹli tylko jest to moĹźliwe, przez spojrzenie i niewerbalne wyraĹźenie dezaprobaty i smutku (a nie pogardy i agresji) zwracamy uwagÄ, Ĺźe nie jest nam obojÄtne, jak towarzystwo ze sobÄ rozmawia. Nie rezygnujmy z instynktownej reakcji niewerbalnej - nasz grymas, gwaĹtowne odwrócenie siÄ juĹź moĹźe komuĹ przypomnieÄ, Ĺźe nie jest sam i Ĺźe taki tekst moĹźe drugiemu przeszkadzaÄ.

3. Reakcja

Musi nami kierowaÄ uczucie dezaprobaty, smutku, "dobrej" zĹoĹci na zĹe rzeczy, Ĺźeby nasza reakcja nie byĹa poniĹźajÄca, autorytarna, agresywna. Najlepsza jest reakcja dyskretna, bezpoĹrednio skierowana do prowodyra w grupie (polecam nawet zwrócenie uwagi na ucho): "BÄdÄ wdziÄczna, jak zwrócÄ paĹstwo uwagÄ na sĹownictwo"; "Nie sÄ tu panowie (ten tytuĹ stosujÄc równieĹź do nastolatków) sami, wiÄc zwróÄcie uwagÄ, jak rozmawiacie - nie chciaĹabym, aby moje dzieci przywiozĹy z wakacji wasze teksty". W rodzinie, w sÄsiedztwie moĹźna pokusiÄ siÄ o takie zdanie: "ProszÄ wesprzeÄ moje wysiĹki wychowawcze i nie dawaÄ zĹego przykĹadu". Towarzystwo spod bloku czÄsto trudno przepÄdziÄ (w szczególnych przypadkach warto nawet wezwaÄ policjÄ) - tu reakcja musi byÄ dostosowana do konkretnych okolicznoĹci, ale trzeba pamiÄtaÄ, Ĺźe dzieciom naleĹźy pokazaÄ, iĹź reagujemy i nie tchórzymy w takich sytuacjach - to najlepiej zachÄca nasze dzieci do nienaĹladowania rówieĹników w wulgarnoĹci i uczy odwagi do przeciwstawiania siÄ jej.

4. WdziÄcznoĹÄ

Zawsze powinniĹmy pamiÄtaÄ, aby wyraziÄ swojÄ wdziÄcznoĹÄ, kiedy ktoĹ wziÄĹ sobie do serca naszÄ uwagÄ. "DziÄkujÄ"; "DziÄki za wasze starania" - niech nasze dzieci widzÄ, Ĺźe dobre zachowanie wzbudza wdziÄcznoĹÄ ich rodziców.

5. NieustÄpliwoĹÄ i konsekwencja

JeĹli nasze wielokrotne reakcje i uwagi nie przynoszÄ skutku, a nawet doĹwiadczamy odwetu sĹownego, niech dzieci zobaczÄ, Ĺźe konsekwentnie nie odwdziÄczamy siÄ tym samym. Zachowujemy siÄ odwaĹźnie, ale z klasÄ - z przeklinaniem problem majÄ inni, ale nie my!
ElĹźbieta ĹoziĹska
Tekst pochodzi z Tygodnika Katolickiego Niedziela (09/2007)

< powrĂłt