Biblia nie wymienia ich imion ani liczby, wymienia ich jako mędrców ze Wschodu (BT). W średniowiecznej tradycji zachodniej Europy byli nazywani imionami Kacper, Melchior i Baltazar. Pamiątką ich historii jest uroczystość liturgiczna Objawienia Pańskiego obchodzona 6 stycznia, w Polsce nazywana potocznie świętem Trzech Króli.
Opis pokłonu Mędrców znajduje się tylko w Ewangelii Mateusza (Mt 2,1-12). Ewangeliczna historia Mędrców opowiada o cudzoziemcach (ich liczba nie jest znana – w przekazach biblijnych mówi się jedynie o trzech darach i to na tej podstawie wysnuwa się potocznie przyjętą liczbę trzech mędrców), którzy, wiedzeni gwiazdą, wyruszyli w drogę do Betlejem. Wyznaczyli tę osadę, jako miejsce narodzin
Chrystusa na podstawie proroctwa w Księdze Micheasza (Mi 5,1). Chcieli złożyć pokłon i dary narodzonemu królowi żydowskiemu. Po drodze wstąpili na dwór Heroda. Ten, usłyszawszy nowinę, w narodzonym upatrywał rywala. Mędrcy, wg Ewangelii weszli do domu, w którym przebywali Maria i Józef z Jezusem, ofiarowali mu mirrę, złoto i kadzidło. Kadzidło i mirra była wówczas w cenie złota. Tę aromatyczną żywicę z rzadkich drzew palili w swoich pałacach jedynie najzamożniejsi ludzie. Otrzymawszy podczas snu wskazówkę, aby nie wracali do Heroda, pielgrzymi wyruszyli z powrotem do swych krajów inną drogą.
W przypisie zamieszczonym w katolickiej Biblii Poznańskiej zwrócono uwagę: „Na katakumbowych malowidłach występuje najczęściej trzech magów, ale nie brak też takich, na których widnieje dwóch, czterech, a nawet sześciu i dwunastu magów, towarzyszącym trzem.
Źródło: http://www.jozef.siedlce.pl/files/opiekun.pdf 
