Zdarza się, Ĺźe i ludzie potrafią dostrzec wokół siebie osoby skromne i wielkie.

Daje temu wyraz Thorkild Hansen w swojej książce Arabia Felix.

Opisuje on XVIII-wieczną wyprawę, której celem było zbadanie Jemenu. Pięciosobowa grupa naukowców składała się z dwóch Duńczyków, dwóch Niemców i jednego Szweda. Naukowcy za udział w wyprawie i naraĹźanie swojego Ĺźycia żądali bądĹş to pieniędzy, bądĹş to tytułów naukowych albo jeszcze innych profitów. Gdy zapytano Carstena Niebuhra, jednego z członków wyprawy, matematyka i astronoma, o jego żądania, o to, kim mają go mianować na czas wyprawy. On nie chciał ani tytułu profesorskiego, uwaĹźając, Ĺźe mu się nie naleĹźy, ani funkcji kapitana, sądząc, Ĺźe jest na to zbyt młody. Ten skromny człowiek odpowiedział w następujący sposób: „Jako profesor czy kapitan musiałbym ogromnie się wstydzić, gdyby się okazało, Ĺźe moja wiedza matematyczna nie jest dość gruntowna”. Po takiej odpowiedzi, która pokazywała skromność Carstena zdecydowano się właśnie jemu powierzyć funkcję skarbnika. Nikt nie bał się powierzyć wszystkich pieniędzy osobie, która potrafiła tak krytycznie na siebie patrzeć i nie domagała się dla siebie niczego.

Nie tylko Boga, ale i nas ujmuje skromność drugiego człowieka.