W wadowickim gimnazjum spotkał katechetę, ks. Kazimierza Figlewicza, który wywarł ogromny wpływ na religijność przyszłego papieża.
Jak sam później wspominał to dzięki niemu zbliżył się do parafii, został ministrantem, organizując także ministranckie kółko.
Wojtyła należał do Sodalicji Mariańskiej i Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej.
W 1938 roku zdał egzamin dojrzałości z bardzo dobrymi wynikami i rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Zmienił także miejsce zamieszkania, bowiem w roku rozpoczęcia studiów przeprowadzili się wraz z ojcem do Krakowa.
1 września 1939 r. rozpoczęła się II wojna światowa.
Wybuch wojny utrudniał kontynuację studiów, tym bardziej że uczelnie wyższe zostały przez okupanta zamknięte.
W tej sytuacji Karol Wojtyła, by nie zostać wcielony do wojska, albo wysłany na roboty, musiał sobie znaleźć pracę.
Zatrudnił się w zakładach chemicznych Solvay, a później w kamieniołomie na Zakrzówku.
Na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczęło się tajne nauczanie.
Słuchaczem tajnych kompletów był także Karol Wojtyła.
Na początku lat 40-tych, po śmierci ojca, związał się z Teatrem Rapsodycznym.
Wziął udział w kilku przedstawieniach, m. in. w Kawalerze księżycowym.
Sztuka cieszyła się ogromnym powodzeniem w całym Krakowie.
II wojna światowa dostarczyła młodemu wrażliwemu aktorowi i poecie wielu bolesnych przeżyć.
Obserwując trudną sytuację wojenną, postanowił nieść pomoc i pocieszenie ludziom, zostając księdzem.
W 1942 roku wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie.
Ówczesnym krakowskim arcybiskupem, a jednocześnie i przywódcą duchowym Polaków walczących z niemiecką i radziecką okupacją pod nieobecność prymasa Augusta Hlonda, był ks. Adam Sapieha.
Zajął się on młodym Karolem Wojtyłą, widząc w nim dobrze zapowiadającego się duchownego.
1 listopada 1946 r. właśnie z jego rąk Wojtyła przyjął kapłańskie święcenia.
Wyjechał później na studia teologiczne do Rzymu, po czym po 2 latach wrócił do kraju.
Został wikarym w Niegowici i potem w parafii św. Floriana w Krakowie.
To właśnie podczas pracy w tej parafii, zaczął się angażować w ruch duszpasterstwa akademickiego.
Ze swoimi studentami organizował wędrówki w góry, przekazując im w czasie tych wypraw prawdy wiary, naukę Kościoła, zachęcając do życia zgodnie z nią.
Rozpoczął wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (tu ponad 20 lat kierował Katedrą Etyki).
W 1958 r. został biskupem.
W latach 1963 – 1965 obradował II Sobór Watykański.
Aktywny udział w jego pracach wziął biskup Karol Wojtyła.
Wniósł ogromny wkład w powstanie wielu dokumentów soborowych.
W 1963 r. został metropolitą krakowskim, 4 lata później kardynałem.
W październiku 1978 r., po śmierci papieża Jana Pawła I, wyjechał do Rzymu na jego pogrzeb i mające się odbyć konklawe.
Wyniku wyboru kardynałów nikt nie mógł przewidzieć.
16 października 1978 r. nad dachem Kaplicy Sykstyńskiej pojawił się biały dym, znak że został wybrany nowy papież.
Z balkonu Bazyliki rozległy się słowa: Habemus papam!
Kardynałowie wybrali na następcę Świętego Piotra, Polaka Karola Wojtyłę, który przyjął imię Jana Pawła II.
Swój pontyfikat zaczął Jan Paweł II dość niekonwencjonalnie słowami:
Nie wiem czy potrafię się wyrażać jasno w waszym ... naszym języku włoskim, więc jeśli się pomylę to mnie poprawcie.
Wywołując wielki entuzjazm tłumów zgromadzonych przez Bazyliką.
Jan Paweł II był pierwszym papieżem Słowianinem i od ponad 400 lat pierwszym, który nie był Włochem.
Jego pontyfikat był jednym z najdłuższych w historii, a trwał 27 lat.
Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r.
W czasie swojego pontyfikatu odbył 102 pielgrzymki (w tym 7 oficjalnych i 1 nieoficjalną do Polski), spotykał się w najwyższymi ówczesnymi głowami państw świata.
Wydał 13 encyklik, 12 adhortacji apostolskich, 10 konstytucji, 37 listów apostolskich, ale także Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, Katechizm Kościoła Katolickiego.
Ogłosił błogosławionymi 1267 osób, a ponad 450 kanonizował.
(www.brewiarz.pl)
