Po obiedzie babcia poprosiła: „Agnieszko, pozmywaj naczynia”. Agnieszka powiedziała: „Michał obiecał mi pomóc w kuchni. Czy tak, Michałku?”.

Następnie szepnęła mu do ucha: „Pamiętaj o kaczce”. Michał zabrał się do zmywania naczyń. Później babcia poprosiła Agnieszkę o pomoc w przygotowaniu kolacji. Agnieszka, uśmiechając się, powiedziała: „Bardzo chętnie, ale dzisiaj obiecał to zrobić Michał”. I ponownie szepnęła mu do ucha: „Pamiętaj o kaczce”. Chłopiec bez szemrania zabrał się do roboty.

Taka sytuacja trwała kilka dni.

W końcu Michał nie wytrzymał – przyznał się do winy.

Babcia przytuliła go i powiedziała: „Ja wiem, Michałku. Stałam w oknie i widziałam wszystko. Wybaczyłam ci, ponieważ cię kocham.

Byłam tylko ciekawa, jak długo pozwolisz, aby Agnieszka trzymała cię w niewoli”.

Tak! Grzech zniewala człowieka, a wybaczenie czyni wolnym. Tego doświadczył także syn marnotrawny z Ewangelii.

W Eucharystii spotykamy się z Chrystusem, który jest najwyższym wyrazem miłości Ojca wobec człowieka, z Chrystusem, który skierował dziś do nas przypowieść o synu marnotrawnym.

W ten sposób przypomniał nam, że Ojciec Niebieski jest nieskończenie miłosierny, przebacza nawet największym grzesznikom. Brzydzi się jednak postawą faryzejską, która polega na pozornej sprawiedliwości, na wytykaniu innym grzechów, a usprawiedliwianiu wszystkich swoich przewin.

Musimy zrozumieć, że nawrócenie jest potrzebne każdemu. Nie wolno nam ustawać w pracy nad sobą i w podejmowaniu zdecydowanej walki z najmniejszym nawet grzechem.

Pamiętajmy, że grzech zniewala, a wybaczenie czyni nas wolnymi.

Jan Paweł II powiedział: Oddalenie się od Ojca zawsze pociąga za sobą wielkie zniszczenie w człowieku, który się go dopuszcza, w którym osłabia się wola i który w sobie samym trwoni dziedzictwo: godność własnej osoby ludzkiej, dziedzictwo łaski.

(www.pastoralis.pl)