Jezus nie chce nas odrzucać. Pragnie jednak, abyśmy okazywali Mu swoją miłość nie tylko słowami, ale i czynem. Katolicka działaczka społeczna, Dorothy Day, powiedziała kiedyś: „Prawdziwa miłość jest delikatna i uprzejma, pełna łagodnej uwagi i wyrozumiałości, przepełniona pięknem i łaską… Wszelka nasza miłość do innych powinna mieć w sobie coś z tego smaku. Jesteśmy jedno. Jesteśmy jednym ciałem w Ciele Mistycznym, tak jak kobieta i mężczyzna są jednym ciałem w małżeństwie. Mając taką miłość, zobaczylibyśmy wszystkie rzeczy na nowo, zaczęlibyśmy też widzieć ludzi takimi, jakimi są naprawdę, jakimi Bóg ich widzi”.

Zobaczyć „wszystkie rzeczy na nowo”. Oto obietnica życia w Chrystusie. Oto, co dzieje się, gdy próbujemy naśladować Jezusa w naszych relacjach z innymi ludźmi. Kiedy zaczynamy troszczyć się o ludzi, którzy są inni od nas, wszystko ukazuje się nam w nowym świetle. Stare podziały „my” – „oni” przestają mieć znaczenie. Ludzie, których wcześniej przekreślaliśmy jako nieprzyjaznych, gorszych czy obcych, tracą swoje etykietki. Zaczynamy widzieć w nich naszych braci i siostry, tak jak my kochanych przez Boga, tak samo zasługujących na szacunek i wsparcie. Wtedy właśnie zaczynamy ich kochać – i kochać Pana.

„Jezu, nie chcę Cię przeoczyć. Naucz mnie dostrzegać Cię w tych, których dzisiaj spotkam – znajomych i nieznajomych, sympatycznych i niesympatycznych. Obym potrafił w każdym z nich rozpoznać swojego brata lub siostrę.”

Kpł 19,1-2.11-18

(Słowo wśród nas, 2015)