Choć wydaje się to paradoksalne, łzy pozwoliły Marii Magdalenie widzieć wyraźniej. Dając ujście swemu żalowi i poczuciu straty, mogła wreszcie dostrzec, że stoi przed nią Jezus, jej umiłowany „Rabbuni” (J 20,16). W pewnym sensie wypełniły się w niej słowa psalmisty: „Którzy we łzach sieją, żąć będą w radości” (Ps 126,5). Papież Franciszek mówił dalej: „Prośmy Pana, aby udzielił nam łaski łez – to piękna łaska – i prośmy też o łaskę powiedzenia naszym życiem: Widziałem Pana nie dlatego, że mi się ukazał, ale ponieważ zobaczyłem Go swoim sercem”.

Kiedy ostatni raz czułeś się przygnębiony na duchu, nie mogąc poradzić sobie z wewnętrznym chaosem, rozgoryczeniem, żalem? Jezus pragnie wchodzić w takie sytuacje naszego życia. Nie od wraca się od nas dlatego, że zabrakło nam wiary czy nadziei. Wręcz przeciwnie! Przychodzi, aby nas pocieszyć i wskazać nowy kierunek, dokładnie tak, jak uczynił to dla Marii Magdaleny. Miejmy więc oczy otwarte, rozglądajmy się za Nim, aż wreszcie uda nam się Go zobaczyć. Oby nasze serca były zawsze otwarte na zaskakującą obecność Pana!

„Zmartwychwstały Panie, otwórz moje serce, abym potrafił dostrzec Cię stojącego przede mną.”

Dz 2,36-41

Ps 33,4-5.18-20.22

(Słowo wśród nas, 2015)