Ówczesnym zwyczajem jako kilkuletnia dziewczynka Jolanta przybyła do Krakowa na dwór swej siostry św. Kingi, żony Bolesława Wstydliwego, i tu się wychowywała.
Bela IV miał bowiem w planie wydać ją za kogoś z książąt piastowskich.
W 1256 r. zaręczył się z Jolantą książę kaliski, Bolesław.
Miała wówczas 12 lat, podczas gdy książę liczył wówczas lat 35.
Uroczysty ślub odbył się jednak dopiero dwa lata później za specjalną dyspensą papieską, gdy Jolanta miała lat 14.
Ślubu udzielił biskup krakowski, Prandota.
Z małżeństwa tego urodziły się trzy córki: Jadwiga, Elżbieta i Anna.
Jolanta była wzorową żoną i matką.
Swoją postawą wywierała wielki wpływ na otoczenie.
W życie domowe wprowadziła klimat ładu, spokoju, szczerej pobożności i miłości.
Wpływ księżnej tak dalece udzielił się mężowi, że potomność nadała mu przydomek Pobożnego.
W roku 1257 zmarł książę Wielkopolski, Przemysław, i prawem spadku cały ten obszar przeszedł pod panowanie Bolesława.
Kochający książę Bolesław wciągał do swoich rządów także bł. Jolantę.
W dokumentach podpisuje się ją nieraz zwrotem "umiłowana małżonka, pani Jolanta".
Książę okazał się nie tylko doskonałym organizatorem i administratorem książęcych dzielnic kaliskiej i wielkopolskiej, ale również dobrym opiekunem Kościoła.
Sprowadził franciszkanów do Kalisza, Gniezna, Obornik, Pyzdr i Śremu.
Uposażył klaryski w Zawichoście w trzy wsie, gdzie ksienią była wówczas bł. Salomea.
Powiększył także uposażenie cystersek w Ołoboku i benedyktynów w Mogilnie.
Czynił to nie bez udziału Jolanty.
Jolanta chętnie opiekowała się także biednymi i chorymi.
Po śmierci męża w kwietniu 1279 r. i szwagra, męża św. Kingi, Bolesława Wstydliwego, zwolniona już od obowiązków rodzinnych, postanowiła oddać się wyłącznie zbawieniu własnej duszy.
Wraz z siostrą Kingą wstąpiła do klasztoru klarysek w Starym Sączu.
Po śmierci Kingi przeniosła się w 1284 r. do klarysek w Gnieźnie.
Nekrolog z Lądu podaje jako datę jej śmierci w opinii świętości dzień 17 czerwca 1298 roku.
Jej grób zasłynął wkrótce łaskami i cudami i stał się miejscem pielgrzymek.
Jolanta musiała jednakże długo czekać na swojego hagiografa.
Dopiero w roku 1631 prymas polski, Jan Wężyk, wyznaczył komisję kanoniczną dla kościelnego procesu.
Wtedy też dokonano otwarcia jej grobowca i przełożenia jej śmiertelnych szczątków do nowej trumienki.
Zaczęto prowadzić księgę łask.
Pierwszy żywot Jolanty ukazał się dopiero w roku 1723.
W 1775 r. generał franciszkanów wyznaczył osobnego prokuratora dla sprawy tej beatyfikacji w osobie o. Franciszka Cybulskiego.
Napisał on i ogłosił drukiem Życie i cuda wielkiej sługi Bożej Jolanty.
Równocześnie król Stanisław August Poniatowski wniósł do Rzymu prośbę o formalną beatyfikację.
Odbyła się ona 14 czerwca 1827 r. Leon XII wyznaczył na dzień święta Jolanty 17 czerwca.
Na skutek trudności, jakie stawiał ówczesny rząd pruski, uroczystości beatyfikacyjne mogły się odbyć w Wielkopolsce dopiero w roku 1834.
Z tej okazji relikwie bł. Jolanty przeniesiono do kaplicy klarysek.
Jolanta jest patronką archidiecezji gnieźnieńskiej oraz miasta Kalisza.
W ikonografii bł. Jolanta przedstawiana jest w habicie klaryski.
Czasami klęczy obok św. Kingi.
(www.brewiarz.pl)
